U ( R ) T O P I A S
Σύλληψη - Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη | Δραματουργία: Roberto Fratini Serafide | Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός | Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος | Σχεδιασμός Φωτισμού: Νίκος Βλασόπουλος| Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα | Βοηθός Χορογράφου: Εμμανουέλα Σακελλάρη | Διεύθυνση παραγωγής: Έφη Πανουργιά | Παραγωγοί: Τεχνηχώρος Θεατρικές Παραγωγές, Ομάδα Χορού Αερίτες.
Χορευτές: Σεβαστή Ζαφείρα, Fuerza Negra, Γιάννης Οικονομίδης, Κώστας Phoenix, Σοφία Πουχτού, Χάρης Χατζηανδρέου, Ηλίας Χατζηγεωργίου
Διανομή: Plan B - Creative Agency for Performing Arts Αμβούργο, TooFarEast Αθήνα
*Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
ΤΟ ΕΡΓΟ URTOPIAS ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΟΥΤΟΠΙΕΣ
Με αφορμή την επέτειο για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, θα θέλαμε να μιλήσουμε, μέσα από το έργο μας, για τις σύγχρονες «ουτοπίες».
Η Ελληνική Επανάσταση ήταν μια ουτοπία που έγινε πραγματικότητα 200 χρόνια μετά.
Σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη.
Έχει λοιπόν ενδιαφέρον για εμάς, με άξονα την ουτοπία και τα συστατικά της, να ερευνήσουμε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι ουτοπίες του μέλλοντος.
Το έργο επιδιώκει να ανακαλύψει τις ιδέες αυτές, βασιζόμενο όμως στην γνώση του παρελθόντος. Και σε αυτό το σημείο, η ουτοπία γίνεται για εμάς Ur-topia.
Το πρόθεμα -Ur που σημαίνει αρχαίο, πρωτόγονο, πρωτότυπο, συμβολίζει τον στόχο για τον ορισμό μιας νέας ουτοπίας, που όμως επισκέπτεται την ιστορία μας.
Οι ουτοπίες που δημιουργήθηκαν τον 20ό αιώνα απέρριψαν εντελώς το παρελθόν, αρνήθηκαν το παλιό, έτσι ώστε να προτείνουν πρωτοποριακές ιδέες, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια «αποτελεσματική» επανάσταση.
Και απέτυχαν τελείως.
Οι ουτοπίες που θα εφευρεθούν στον 21ο αιώνα, χρειάζονται το παρελθόν για να μιλήσουν για το μέλλον. Και γι 'αυτό η Urtopia μας, αρχίζει ξαναδιαβάζοντας την ιστορία μας.
Για να της επιτρέψουμε να μας εμπνεύσει. Για να μας αποδείξει μέσα από υπαρκτά γεγονότα ότι υπάρχει τρόπος να φανταστούμε το μέλλον μας αλλιώς.
Και αφού μπορέσουμε να ανακαλύψουμε κομμάτια ή θραύσματα του παλιού, θα προσπαθήσουμε να προβάλουμε τις δικές μας ιδέες προκειμένου να επανεφεύρουμε νέους τρόπους μάχης και αντίστασης. Να φανταστούμε την ανεξαρτησία. Να αντιληφθούμε τη μάχη. Να αντέξουμε την πτώση.
Γιατί ποτέ δεν θα μπορέσουμε να φανταστούμε καλύτερο τέλος από εκείνο της επανάστασης.
Μιας επανάστασης που δεν θα φωνάζει μόνο ηχηρά για τις ιδέες της αλλά θα επιβάλει ότι το αύριο ανήκει σε όλους. Της επανάστασης που θα κατασκευάζει το είδος των Ανθρώπων που μας αξίζουν.
Εξάλλου, όλα τα λουλούδια του κόσμου ανθίζουν σε στιγμές ταραχής.
Και έτσι ξυπνάει η ιδέα του ηρωισμού. Και σπείρει σπόρους αισιοδοξίας και δύναμης στις παλάμες όλων των ελεύθερων πολιορκημένων.
Είναι καιρός να πολεμήσουμε για ότι δεν προλάβαμε. Και ας πέσουμε. Σίγουρα πάντα θα υπάρχει κάποιος να φωνάξει: Πάμε!
