“Πόσα όπα χρειάζεται να ψιθυρίσουμε μέχρι να σηκωθούμε;
Πόσες ντοπαμίνες πρέπει να πάρουμε μέχρι να νιώσουμε περήφανοι;
Και μετά από πόσες γενιές το αίμα (ιερό και όσιο) νερώνει;
Υπάρχει χορευτικό DNA; Και αν ναι πού και πώς εκφράζεται;”
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Μουσική σύνθεση: Δημοσθένης Γρίβας
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Φωτογραφία: Τάσος Βρεττός
Σχεδιασμός προωθητικού υλικού: Καλλίνα Κυρατσούλη
Ερμηνεία-Δημιουργική επεξεργασία: Νώντας Δαμόπουλος, Χαρά Κότσαλη, Μάρω Μαρμαρινού, Δημόκριτος Σηφάκης, Ηλίας Χατζηγεωργίου.
Εξάλλου, η παράσταση έχει στόχο να ανιχνεύσει τι απομένει από το παρελθόν, τι αναμειγνύεται με τη σημερινή πραγματικότητα, πώς δημιουργείται η σύνθετη ταυτότητα του Έλληνα – Ευρωπαίου, πώς διαγράφεται η καθημερινή μας ζωή, πώς αυτά λειτουργούν ως ζωντανοί φορείς μνήμης και τελικά χορεύονται όλα αυτά?
Με το έργο d.ΟΠΑ! (dopamines of post-Athenians) η ομάδα επιλέχθηκε από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη 14η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου που πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια το Σεπτέμβριο του 2009. Κατόπιν, το ίδιο έργο, εξελέγη πρώτο σε βαθμολογία από πενταμελή επιτροπή που αποτελούνταν από καλλιτεχνικούς διευθυντές μεγάλων και έγκριτων φεστιβάλ του εξωτερικού, έτσι ώστε να συμμετάσχει στην 8η Πλατφόρμα Σύγχρονου χορού, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το ν Ιούνιο του 2010. Τέλος, τον Οκτώβριο του 2010, η ομάδα Αερίτες, εκλέκτηκε μέσα στις δέκα «ομάδες προτεραιότητας» από το φεστιβάλ Aerowaves του Λονδίνου και θα περιοδεύσει σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού.
Η ομάδα επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο πολιτισμού και Τουρισμού για τα έτη 2008, 2009 και 2010.
3/2013: Festival Les Hivernales, Αβινιόν, Γαλλία
9/2011: Ted X Academy, Μουσείο Μπενάκη, Ελλάδα
9/2011: Φεστιβάλ Δημητρίων, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη
9/2011: Aleksander Moisiu Theatre, Albania Dance Meeting – Festival, Δυρράχιο,
7/2011:Full moon festival, Pyhasalmi, Φινλανδία
7/2011: Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Ελλάδα
3/2011: Cankarjev Dom, Aerowaves Spring Forward, Λουμπλιάνα, Σλοβενία
3/2011: Künstlerhaus Mousonturm, Φρανκφούρτη, Γερμανία
2/1011: Arc for Dance Festival, Θέατρο Δίπυλο, Αθήνα, Ελλάδα
1/2011: The Place, Λονδίνο, Resolutions!, Αγγλία
11/2010: Citiy to City Cabaret, Zagreb Dance Center, Κροατία
7/2010: 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Αθηνών, Γκάζι
6/2010: 4η Πλατφόρμα Σύγχρονου χορού, Μέγαρο Μουσικής, Αθήνα
11/2009: Ίδρυμα Μ.Κακογιάννης, Αθήνα
9/2009: 14η Biennale νέων καλλιτεχνών, Όπερα των Σκοπίων, Σκόπια
Aerites Dance Company is funded by the Hellenic Ministry of Culture and Tourism.
TIME OUT - Lyndsey Winship
“A strong programme tonight, starting with Aerites Dance Company from Greece, who take on the theme of a national dancing identity. From Dionysian debauchery to urban b-boys, the dancers’ bodies betray ticks and memories of movement from the past, but d.opa (dopamines of postAthenians) is refreshingly rooted in the now. We get a picture of funloving, thrill-seeking, good times – with a sinister edge. While a gang gyrate on the dancefloor, a spotlight is thrown on a man with a noose around his neck, and you can’t help but think about the country’s recent crisis. The dancers are great, with loose-limbed precision, edgy energy and punchy accents. A Greek audience might pick up on more nuances around the theme, but we can all see this is an assured, original piece of work.”
DANCE & CULTURE - Lucinda Al-Zoghbi, University of Surrey
“Darting across the stage in brief entrances and exits, Aerites Dance Company catapults its Aerowaves piece d.opa! into the stratosphere. Dancers parade a white flag around the stage and roll about in money, evoking powerful images of national identity. At times this piece is hilarious while at other moments it is shocking. A Greek national tune is sombrely sung a capella before morphing into the kind of disco-pop kitsch that evokes Eurovision. With a brush of a broom, however, the kitsch is swept away. A spilt stage scene provides two very different narratives as sexual desire leads to manipulation, and is juxtaposed with the morbidity of a man stood on a chair with a noose around his neck. An unnecessary excess of costume changes but an impressive performance nevertheless.”