“Αν μπορούσαμε ν’ακούσουμε τις φωνές κάτω από τα τσιμέντα…
Αυτοματισμοί σε μορφή προφητείας”
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συμπαραγωγή/Residencies: Maison de la Danse / European pole of creation (Lyon, Γαλλία), Centro de Criação de Candoso (Guimaraes, Πορτογαλία), O Espaco do Tempo (Montemor, Πορτογαλία)
Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
Διάρκεια: 70 λεπτά
Πρεμιέρα: 1η Μαρτίου 2017.
Σύλληψη – Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Δραματουργία: Roberto Fratini
Μουσική σύνθεση: Βασίλης Μαντζούκης
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Χορευτές: Εύα Γεωργιτσοπούλου, Νώντας Δαμόπουλος, Χαρά Κότσαλη, Γιώργος Μιχελάκης, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ηλίας Χατζηγεωργίου
Κατασκευή Σκηνικών: Δημήτρης Νασιάκος, Εμμανουήλ Λεβεδιανός, Γιώργος Φερέτος
Ηχογράφηση, μίξη ήχου, mastering: Χρήστος Παραπαγκίδης
Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Adrian Kolaritz, Δήμητρα Μερτζάνη
Εκτέλεση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Δημιουργία προωθητικού υλικού: Καλλίνα Κυρατσούλη
Φωτογραφίες προωθητικού υλικού: Τάσος Βρεττός
Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Η νέα δουλειά της ομάδας Αερίτες, κρατώντας τον μίτο μιας στοιχειώδους ‘διερεύνησης’ μέσα στον αστικό λαβύρινθο, επισκέπτεται μια ακόμη φορά το αστικό περιβάλλον (μετά το era povera), αλλά αυτή τη φορά, η προσέγγιση του θέματος, εστιάζει περισσότερο στην έννοια του φαντασιακού. Με το έργο Cementary, στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στην έννοια της κατοίκησης της πόλης.
Πώς είναι να είσαι άστεγος ή να ζεις στους δρόμους; Ποιά είναι η έννοια των “κενών σημείων” μιας πόλης; Πώς αυτά τα σημεία επαναχρησιμοποιούνται ή ανακυκλώνονται; Ποιό σώμα μπορεί να ζήσει μέσα τους; Και τί χορός μπορεί να γεννηθεί εκεί;
Ζούμε σε μια περίοδο, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν καν να φανταστούν το μέλλον τους ή αν το φαντάζονται συμβαίνει μόνο στην κατεύθυνση της καταστροφής. Ζούμε την “χωρίς μέλλον” εποχή (no future era).
Στρέψαμε το ενδιαφέρον μας στο μπαλέτο, χρησιμοποιώντας το ως παράδειγμα/εργαλείο/αφορμή, προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κινητικό κώδικα που θα μπορούσε να αποδώσει τον «λυρισμό της κακουχίας». Μια αντιφατική αλλά και συγχρόνως προκλητική για εμάς γλώσσα, αλλά την ίδια στιγμή μια γλώσσα που μπορεί να την καταλάβει ο οποιοσδήποτε, όπου ένα σώμα μπορεί να ‘χωρέσει’ οπουδήποτε.
Με το Cementary θέλουμε να επινοήσουμε τη δική μας φανταστική πόλη, τον δικό μας κόσμο, που θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να σκεφτούμε, έστω και για λίγο, το μέλλον μας.
Αντί Επιλόγου,
σήμερα,
για 100 χρόνια μετά
Η πόλη του αύριο ανταποκρίνεται στην καλαισθησία των τυράννων της, για να μη μας επιτρέψει να δοξάσουμε την υστεροφημία της. Μια πόλη που ανήκει στην κρίση a priοri, λόγω της συνοχής και της πρωτοπορίας της, με δομή ανήκουστη και δυσνόητη στον άσπρο φλοιό του αποχαυνωμένου εγκεφάλου σας. Που ορίζει πως κάθε κύτταρο μπορεί να επιβιώσει ακόμη και μέσα σε πλημμυρισμένες κατακόμβες από ουρλιαχτά ανθρώπων.
Το μέλλον
είναι πόλεμος
Μέσα σε σκοτάδια και υπόγεια θα ανακαλύψουμε την ξεχασμένη ευτυχία. Και θα περιπλανηθούμε στο χάος μιας ουτοπικής ευημερίας, για να συνειδητοποιήσουμε, πως τίποτα δεν είναι πιο μάταιο, από τη δοξασία της σημαίας.
Γιατί φτάσαμε σε αυτή τη γειτονιά πριν από εσάς και παίξαμε πρώτοι. Έτσι γνωρίζουμε ποιά είναι η τρύπα που θα μας σκεπάσει, γιατί μύρισαμε πρώτοι το τσιμέντο της απαξίωσης, χωρίς εμείς να σταματήσουμε να σας κοιτάμε.
Και όταν σας αποκαλύψουμε πως μπορείτε να μας εμπιστευτείτε, οχι μόνο γιατί φοράμε τα ρούχα σας και κλέβουμε το φαγητό σας, αλλά γιατί προσπαθείτε να ελεήσετε τη μυρωδιά μας με λιβάνι, εσείς πασχίζετε να καλύψετε το γεγονός οτι η ανάσα σας μυρίζει χειρότερα επειδή φοβάστε.
Κυκλοφορούμε γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Κινούμαστε γιατί αν σταματήσουμε θα συμβάλλουμε στο να ολοκληρωθεί το έργο που αναλάβατε εσείς, για να ξεκάνετε μια γενιά υποσχόμενων και ανυποψίαστων μορφωμένων συνειδήσεων. Δεν υπολογίσατε όμως οτι αυτό το κυνηγητό δεν οδηγεί στον ουρανό, αλλά στον πάτο της ταραχής σας.
Και θα χαθούμε στα σοκάκια μιας ρημαγμένης απο αισθήσεις πίστης, που οδηγεί στον ακάλυπτο της εξουσίας όπου όλοι παρευρίσκονται για να δοκιμάσουν το πικρό δισκοπότηρο της μάταιης θυσίας των διπλανών μας.
Το μέλλον
είναι ταραχή
Τίποτα πιο σκοτεινό από την εξαφάνιση του ονείρου. Και όταν σηκώνεστε τα βράδια θα θυμάστε ότι ούτε εσείς μπορείτε να αγοράσετε ανάσα από κάπου, και ας έχετε να την πληρώσετε.
Και θα στάζουν από τα ταβάνια οι ορδές των ανθρώπων που θυσιάστηκαν, προκειμένου να υποστηρίξετε την υπεροχή του συστήματός σας.
Και θα απολαμβάνουμε τις κρύες πέτσες από τα πιάτα σας μέσα στην ηρεμία των υγρών, μικρών στιγμών που θα έχουμε ξεκλέψει από τη στιγμή που μας εγκαταλέιψατε.
Και θα απλώσουμε έντερα και όνειρα στο απέναντι μπαλκόνι, περιμένοντας την αντίδραση των μεγαλόστομων. Ένα χρέος που θα εξαφανιστεί από την ιστορία, μπροστά στην αποκάλυψη της κλοπής των ζωών μας.
Και θα γίνουμε ιστορία θαυμαστή για τις καινούριες γενιές, κυκλοφορώντας σε μια πόλη που εσείς εγκαταλείψατε, απρόσκλητοι, ατημέλητοι αλλά εμμονικά ειλικρινείς.
Γιατί θα ξέρουμε ότι, ό,τι θα δούμε, δεν θα ανταποκρίνεται στην αφέλεια και την υπεροψία της εποχής, αλλά θα ψάλλει ύμνους, μέσα από σκουριασμένους σωλήνες, για την ομορφιά της ζωής. Μιας ζωής που πρώτοι ξέραμε οτι είναι αδύνατο να εγκαταλείψουμε γιατί έτσι θα χάναμε όλα τα τραγούδια που φτιάξαμε μόνοι μας, χωρίς να μας βοηθήσετε.
Και τώρα που εσείς κλειδωθήκατε στο πεντάρι σας, θα βαράμε ντενεκέδες και κατσαρολικά για να κοιμήσουμε την υστερία της βαρβαρότητας που σας έπιασε.
Τίποτα πιο καθησυχαστικό από μια μέρα χωρίς βροχή.
Ό,τι απομείνει
θα είναι μέλλον
Εξάλλου το παραμύθι για μια πόλη που κοιμάται μέσα στο χάος, δεν θα ειπωθεί από τις ξεχασμένες μολότωφ που δεν έσκασαν, αλλά από το πυροβολητό των δικών μας ποδιών που θα τρέχουν τόσο γρήγορα, προσπαθώντας να σας κάνουν να καταλάβετε, πως αν δεν κινηθείτε γρήγορα και εσείς, θα πέσετε στο χαντάκι των παραισθήσεων.
ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ CEMENTARY ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟ ROBERTO FRATINI
“Oh someone, o none, Oh no one, oh you:
Where did it go, the meaking for nowhere?
Oh you dig and I dig, and I dig through to you,
And the ring on our fingers awakens.”
Πώς θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον παράξενο Απόηχο μιας Ανθρωπότητας που έχει επιζήσει έχοντας μόνο τον εαυτό της, το θάνατό της, την απελπισμένη απώλεια της αξιοπρέπειάς της, έχοντας , εμείς οι ίδιοι, υπάρξει απόλυτοι συνεργοί στο έγκλημα που συντελέστηκε εις βάρος της; Το Cementary δεν είναι μία ακόμα θεαματική, συναρπαστική εκδοχή αυτής της “ Εξόδου από την Ανθρωπότητα”.
Γιατί η παράσταση είχε τελειώσει πριν ακόμα ξεκινήσει. Το τέλος ήρθε και δεν είχαμε καν συνειδητοποιήσει ότι έρχεται. Γελάσαμε με την κατάρρευση του ουρανού, και με την πτώση όλων των Υψηλών Πραγμάτων που κοιτώντας τα από ψηλά μας έκαναν χαρούμενους σκλάβους: εξουσίες, θρησκείες, κανόνες. Αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον είναι ένας προβλεπόμενος θρίαμβος του χειρότερου. Περισσότερη δουλειά για περισσότερο Τίποτα. Και ΜΕΤΑ, τι; Ίσως τότε η έκπληξη να είναι μεγαλύτερη από τον πόνο. Και θα πρέπει να επινοήσουμε μια νέα ανθρωπότητα, με ένα νέο σώμα, με διαφορετικές, στρεβλές ικανότητες, με μια καινούρια αίσθηση του μαζί, ικανοί για την πιο παράξενη αγάπη, ασθμαίνοντας νέους κανόνες αλληλεγγύης σε ένα ξέπνοο περιβάλλον, όπου ούτε ο αέρας δεν είναι πια δεδομένος.
Ίσως να είμαστε τόσο παράξενοι όσο εκείνα τα ζώα, που υπομένουν, στα τεράστια Βάθη, αφάνταστες πιέσεις· και τόσο ασυνάρτητοι όσο η τέλεια, διαστρεβλωμένη εκδοχή της μπαλαρίνας που ζωγράφισε μια παράδοξη Χάρη μέσα από τη χειρότερη σωματική πίεση.
Ο μεγάλος Απόηχος είναι μια τρομακτική ελευθερία, αλλά παρόλα αυτά μια ελευθερία . Το Cementary είναι αυτός ο τόπος φτιαγμένος από την υπομονή του να είσαι ελεύθερος. Όχι ο τελευταίος τόπος. Αλλά ένας τόπος διαρκείας.
Roberto Fratini Serafide
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
-
ΚΡΙΤΙΚΕΣ -
tanznetz.de // 2018 Author: Isabelle von Neumann – Cosel // Generation Losers
Ludwigshafen – naturally. Greek choreographer Patricia Apergi creates a dark portrayal of her generation in her new work. Ludwigshafen’s audience had the pleasure of watching the premiere of ‘Cementary’ in Germany.
It came face to face with a movement vocabulary that is as unique as it is impressive, a vocabulary that places Patricia Apergi as one of the most thrilling new choreographers of the Millennial generation.
[…]
Patricia Apergi takes a clear sociopolitical stand, when she places the misery of her generation in the hands of its participants, instead of blaming the conditions in an economically suffering nation. However it’s not the what, but the how, which is wildly impressive in her statement. This is what political dance theatre looks like today.
Mannheimer Morgen // 2018 Author: Gülcin Onat
“Using strong and expressive movement, the dancers attempt to liberate themselves from the oppressive lack of a future. Even the sensual musical accompaniment of strings and piano by Vasili Mantzoukis, possibly reminisces of a faded memory, one that gets deformed and restructured with the electronic sounds.
Melancholy can become so beautiful!
Rheinpfalz 2018 // Author: Alexandra Karabelas
Impressive visuals of the passage of time
It is often necessary to experience great pain in order to produce great art. The validity of this truth was witnessed and more importantly felt during the opening of the Ludwigshafen international festival ‘Nach Athen!’ on Wednesday. Greek choreographer Patricia Apergi was able to create an important artistic document about the current state of living that countless people in that country have been experiencing since the start of this economic crisis.
What is critical is that Apergi’s work can be applied metaphorically for similar situations around the world. Poverty and wreckage, the lack of faith in the future and in hope, and the experience of being forced to develop crazy strategies for survival; all these elements are characteristic of the nation that received the sun, the sea and the mythology as gifts from the gods. ‘
[…]
This work earns its status for its footwork and the management of the dancers within the space. The dancers rely on the basic values of classical ballet working in the first or third position. Sometimes they stand in pairs, sometimes alone, and other times they organize in Pas de Trois or Pas de Quatre. The form of classical ballet is recalled in a near-sensationalist way, and then gets restructured so that it becomes somewhat of proclamation of their inability to dance anymore. The leg barely leaves the ground during an arabesque. The body gets carried around like an exhausted puppet. Amidst all this we also witness the clean image of happiness. Their common laughter – even if it’s bizarre. Memories of the joyful games they used to play. A community. The violin joins the electric guitar and electro beats and together they create a song of protest for those not yet dead.’
El pais 2017
Patricia Apergi, director of the company since 2006, is the author of this poetic and intricate work that places the action in an imaginary city of the future, which has survived the crises but where the voices of the survivors arise under the cement. The first images shake the heart of the viewer. The coexistence and struggle of these beings will reveal the most primitive feelings: fear, pleasure, generosity and truth.
[…]
The choreographic vocabulary devised by Apergi, combines the daily gesture with the fluent choreographic phrase, achieving an expressive dance with a strong emotional charge. The bodies of the dancers are of astonishing ductility, they twist like rep- tiles or they snuggle innocently.
On Barcelona 2017
It is a reflexion and a critique of the modern era. A purer and lasting contemporary dance!