Το θέμα της παράστασης είναι η (νευρική) ανορεξία, η (ψυχογενής) βουλιμία και κυριότερα οι σύγχρονες επιθυμίες του δυτικού κόσμου για ομορφιά, ολοκλήρωση, και κοινωνική ένταξη.

Το έργο επικεντρώνεται στο γυναικείο σώμα θέλοντας να αναφερθεί στις αδυναμίες και τις ατέλειές του, τη φθαρτότητά του, την πραγματικότητα που το περιβάλλει, την μοναξιά, το εύθραυστό του. Το σώμα που υποκύπτει και αντιστέκεται ταυτόχρονα, θέτει πολλαπλά ερωτήματα: Έχω σώμα ή είμαι σώμα; Ποιός είναι ο πιο υγιής τρόπος για να αρρωστήσεις σήμερα; Πώς οι επιθυμίες μας γίνονται παθολογίες; Με ποιούς τρόπους αναζητούμε την ομορφιά;

Δραματουργικά το έργο εμπνέεται από το ποίημα του Frank Bidart για την Ellen West, πρόσωπο υπαρκτό που πέθανε από νευρική ανορεξία και αποτέλεσε την πρώτη κλινική περίπτωση αυτής της ασθένειας με την οποία η σύγχρονη επιστήμη ασχολήθηκε την δεκαετία του 1970. Τα πάντα γύρω μου με ταράζουν, με κινητοποιούν. Κάθε ταραχή την αντιλαμβάνομαι ως αίσθηση πείνας, ακόμη κι ας έχω μόλις φάει…

 Όταν τρώω νιώθω. Και είναι καλύτερα να μην νιώθω. Ellen West, ποιήτρια, σε ηλικία 33 ετών αυτοκτόνησε υποφέροντας για χρόνια από νευρική ανορεξία.

Το An Orexia Socialis γίνεται το σημείο συνάντησης τριών γυναικών με τις κοινωνικοπολιτικές δομές που προσπαθούν να μας κάνουν ‘φυσιολογικούς’: τη μόδα, την τηλεόραση, το νοσοκομείο, το αστικό τοπίο, και τελικά την εικόνα του Εγώ που ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να μορφοποιήσει, με την ίδιο ρυθμό έκστασης και ανελαστικότητας, με το οποίο και η πραγματικότητά γίνεται αναπόφευκτη.