7/2012: Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

3/2012: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Αθήνα

Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Μουσική σύνθεση: Δημοσθένης Γρίβας
Σκηνικά: Αντρέας Ράγκναρ Κασάπης
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σύμβουλος εικαστικών – θεωρητική υποστήριξη: Νάντια Αργυροπούλου
Κείμενο: Δημήτρης Χαλαζωνίτης, Πατρίσια Απέργη
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ιφιγενεια Τζιμούλη
Φωτογραφία: Τάσος Βρεττός
Σχεδιασμός προωθητικού υλικού: Kαλλίνα Κυρατσούλη
Προώθηση και Διεθνής επικοινωνία: Φρόσω Τρούσα
Οργάνωση Παραγωγής: Van dog
Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (www.sgt.gr)

Ερμηνεία-Δημιουργική επεξεργασία: Νώντας Δαμόπουλος, Γιάννης Εμμανουηλίδης, Χαρά Κότσαλη, Μάρω Μαρμαρινού, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Κωνσταντίνος Ρίζος, Δημόκριτος Σηφάκης, Ηλίας Χατζηγεωργίου.

Μουσικοί: Δημοσθένης Γρίβας, Δανάη Νίλσεν, Ορέστης Χατζηθεοδώρου.

Ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξη και τη βοήθεια, τους: Ann Cooper Albright, Μαρίζα Βινιεράτου, Πηνελόπη Ηλιάσκου, Δημήτρης Χαλαζωνίτης

Timeline Stories GR

Video 1

Text 1 GR

Το νέο έργο της ομάδας Αερίτες ερευνά τους δρόμους και τους τρόπους της αστικής συνθήκης όπως παρουσιάζεται τώρα και στην μεταβολή της σε κάτι άλλο. Η πόλη, το σώμα, οι κατοικήσεις και τα φαντάσματά τους, τα αναπάντεχα και τα διαρκή, οι καινοφανείς τακτικές του αστικού βιώματος, τα τραγικά και τα κωμικά του, γίνονται το πρωτογενές υλικό της ομάδας.
Αν είναι αλήθεια, ότι αυτό που χαρακτηρίζει πόλεις σαν την Αθήνα, στον 21ο αιώνα, είναι η μη-πληρότητα, το ατελεύτητο, και οι χιλιάδες παρεμβάσεις, κυρίως από κάτω προς τα επάνω, με τις οποίες πορεύονται, εξασφαλίζοντας έτσι την μακροβιότητά τους, τότε το έργο των Αεριτών δεν φιλοδοξεί παρά να συλλάβει αυτό το ασαφές ακόμη πνεύμα, τον άλλο και αταξινόμητο ακόμη ρυθμό του.
Αν είναι αλήθεια ότι η πόλη συμβαίνει, με δυναμικές που ταλαντεύονται, με άυλα δίκτυα να αλληλεπιδρούν με τη χωροταξία και τη ζωή της, με επεισόδια αλλά και μοτίβα, με α-νόητα (non-sense) στοιχεία και επώδυνες βεβαιότητες, τότε το έργο των Αεριτών δεν μπορεί παρά να μεταφέρει αυτήν την ανησυχία στους τρόπους της δουλειάς της.
Αν είναι αλήθεια ότι οι γλώσσες του δρόμου έχουν διαφοροποιηθεί δραστικά καθώς η πραγματικότητα επιβάλλεται στην αισθητικοποίησή της, αν είναι αλήθεια ότι τα κοινά (commons) γίνονται ο νέος τρόπος να αντιλαμβανόμαστε την δημόσια σφαίρα και ότι το πλήθος αντικαθιστά τον λαό στην δημόσια συζήτηση και καθώς η αντίληψη περί πολιτικού και ιδιωτικού βίου μεταστοιχειώνονται, τότε η άλλη αστική κουλτούρα προβάλλει σαν κάτι βασανιστικά άπιαστο, έντονα συγκρουσιακό και γοητευτικά ασαφές.
Εξουθενωμένη και επιθετική μαζί, χαλασμένη και γι αυτό γεμάτη δυνατότητες, η πόλη κατά κύριο λόγο (υλική και άυλη, έμβια και μη), χωρο-γραφεί την παράσταση Era poVera. Κίνηση, μουσική, εικαστική προσέγγιση, φωτισμός και ενδυματολογία, συνδυάζονται οργανικά ώστε να αποδώσουν την υφή, την χροιά, το ρίγος, το συμβολικό ισκιόφωτο που την χαρακτηρίζει, τις σπασμωδικές συμπεριφορές, τον ήχο και την ανάσα που την εμψυχώνει. Με την έννοια αυτή το έργο των Αεριτών δεν επιθυμεί να εικονογραφήσει τη ζωή του δρόμου στην Αθήνα και δεν σκοπεύει να ενισχύσει το φολκλόρ που έχει αναπτυχθεί γύρω από το θέμα. Μάλλον θα ήθελε να συλλάβει τον ρυθμό που οδηγεί αυτή την πόλη, αλλά και άλλες σαν κι αυτή, στο μέλλον τους.

Νάντια Αργυροπούλου

Image 1

Image 2

Text 2 GR

Η πόλη μου με βρίσκει απέναντι.
Έμαθα να διαβάζω το μπετό, έπαιξα με τα σκουπίδια του φίλου μου και όρισα τον χορό μου με κάγκελα.

Η πόλη μου με βρίσκει εκεί.
Εκεί που ο δρόμος χρωματίστηκε. Εκεί που ανακυκλώθηκαν οι καλημέρες.
Και καταλαμβάνω ένα μέτρο μόνο και την ανάσα μου. Μαζί με σύγχρονες απαγορεύσεις και μερικές κλήσεις.
Ακολούθησα τις γόπες και περιμένω την αλλαγή.
«Η πόλη έδωσε σοφές αναλογίες στη διαστροφή της. Ντύθηκε πρωτεύουσα.»*
Και με άφησε να ανήκω στη γκρίζα ζώνη της. Τώρα με χορό θα γιορτάσει την ανατροπή της εικόνας της.

Γιατί τώρα πια η πόλη μου με βρίσκει δίπλα.
Σε ανθρώπινη αλυσίδα θα ανταλλάξω τις ανάγκες μου. Θα τρέξω ευθεία, παρά τα σκουπίδια σου και θα σταθώ ψηλά για να δείς οτι τα σύγχρονα αγάλματα μόνο με την κίνησή μας μπορούν να σμιλευτούν.

Images 3 & 4

Text 3 GR

“Mε τρεις μεγάλου μήκους δουλειές και αρκετές μικρότερου, η ομάδα Αερίτες είναι από τις πιο ανερχόμενες και φερέλπιδες ομάδες χορού της νεότερης γενιάς. Με μια σαφή κατεύθυνση στον χορό που συνδυάζει την αμιγή κινητική γλώσσα του χορού αλλά και την εκφραστικότητα του χοροθεάτρου προτείνει ένα κράμα δραματουργίας που σε κάνει να θες να σηκωθείς να χορέψεις και ταυτόχρονα να κάτσεις κάτω και να κλαις.”

Σταυρούλα Παπανικολάου, εφημερίδα LIFO, 28.3.2012.

“Μια παράσταση που επιθυμεί -και το καταφέρνει- να συλλάβει τον ρυθμό που οδηγεί όχι μόνο την Αθήνα του 21ου αιώνα αλλά όλες τις πόλεις στο μέλλον τους. Το αποτέλεσμα αυτής της εναρμόνισης δίνει μια άλλη διάσταση και εικόνα στον χορό: πιο σύγχρονο, πιο «ψαγμένο», πιο ελκυστικό.”

Βίκυ Βασιλάτου, www.bookpress.gr , 27.03.2012

“Η ομάδα Αερίτες είναι ζωντανό κύτταρο της εποχής και του τόπου της. Όπως ανέκαθεν ο χορός συνδεόταν και εξελισσόταν σε συνάρτηση με τα κοινωνικοπολιτικά κινήματα της συγχρονίας του, έτσι και αυτή η ομάδα διαχειρίζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της δημιουργικά, απεικονίζει και καταδεικνύει μέσα από την τέχνη της τί σημαίνει δρόμος, ποιες συνθήκες τον διαμορφώνουν και ποια η θέση και η στάση του ατόμου, της μονάδας, της μάζαςκαιτηςομάδας.”

Φωτεινή Τσαρδούνη, www.culturenow.gr, 29.03.2012

“Ημουν στην ωραιότερη διαδήλωση της Αθήνας. Η παράσταση «Era povera» από την ομάδα Αερίτες χορογράφησε με τον καλύτερο τρόπο το χάος της πρωτεύουσας. Οι ταλαντούχοι χορευτές χόρεψαν στο ρυθμό της πόλης παρουσιάζοντας όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα και αντανακλούν σε ολόκληρη την Ελλάδα, πιο ρεαλιστικά από κάθε τρομολαγνικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης.”

Αστερόπη Λαζαρίδου, Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

“Σε αυτή την προεκλογική περίοδο με όλη την οργή και την αηδία που μπορεί να νιώθει κανείς, η «Era poVera» προκλητικά δίνει γροθιές στο στομάχι, είναι απειλητική, άγρια, κάποιες φορές απάνθρωπη – έτσι που έρχεται σε μια εποχή που σημειώνονται δύο αυτοκτονίες ημερησίως κατά την αστυνομία («Κ» 5/4/12). Και αν περιοριστούμε στον «στενό» χώρο μιας αδηφάγου και ακαθορίστων ορίων τριτοκοσμικής πρωτεύουσας, η βρώμα και η δυσωδία μιας κουρελιασμένης, καμένης Αθήνας βρήκε εδώ τον απόλυτο αντικατοπτρισμό της.”

Ανδρέας Ρικάκης, εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27.04.2012

“Το έργο των Αεριτών εστιάζει την προσοχή του στο πώς θα είναι ο ρυθμός της Αθήνας, αλλά και άλλων πόλεων σαν κι αυτή, στο μέλλον. Το ενδιαφέρον λοιπόν για το θεατή αυτής της παράστασης στρέφεται γύρω από τη διαφορετική, ανατρεπτική ματιά των Αεριτών, σε σχέση με το πώς το σώμα μπορεί να εκφραστεί, να κινηθεί, να αντιδράσει και τελικά να απελευθερωθεί μέσα στην πόλη.”

Κλέαρχος Παπαγεωργίου, 03.04.2012, http://www.adartes107.gr/to-swma-mesa-sthn-polh/

“Η Πατρίσια Απέργη κίνησε την οχταμελή ομάδα σαν να επρόκειτο για μαχητική νεολαιίστικη διαδήλωση, ή να ήσαν έφηβοι συμμοριών που συγκρούονται, ή παιδιά του δρόμου που χορεύουν ζόρικα ή χιμάνε και παράγουν ένταση και φασαρία, ή απλώς πολύ νεαρά άτομα με τη χαρακτηριστική υπερχείλιση κίνησης και επιθετικότητας. Κι όλο αυτό βγήκε καλά, πολύ καλά! Συνολικά, μια δουλειά που δεν θα δίσταζα να συστήσω σε οποιονδήποτε απαιτητικό θεατή του σύγχρονου χορού, αλλά και που θα’ θελα να τη δω να παίζεται ξανά, και ίσως και να προσεγγίσει ένα λιγότερο υποψιασμένο κοινό. Όπως κι αν το δεις πάντως, η μόνη λέξη που αρμόζει είναι ΕΥΓΕ!”

Νίκος Διαμαντόπουλος, http://www.wildthing.gr/topographicoceans.php?mykey=DV8

“Σπάνια συναντά κανείς τέτοια ενδοσκοπική διάθεση, διεισδυτική λειτουργία και δραματουργική ικανότητα. Ακούγοντας τα αναφιλητά των σύγχρονων πόλεων , διανθίζοντας τη φρίκη με μαύρο χιούμορ, βρίσκοντας κάποιες ρωγμές για να χωρέσουν ακόμα και τον έρωτα σε τούτη την πολιτική ελεγεία, οι Αερίτες βομβαρδίζουν ανελέητα τις αισθήσεις και τα συναισθήματά μας. Για να καταλήξουν στη συμβολική κατάρρευση κάθε ουτοπίας.”

Ελένη Πετάση , www.clickatlife.gr30.04.2012

“Πρόκειται για ένα έργο σκληρό και δυναμικό που πηγάζει από την πόλη, αντανακλά την εικόνα της, τη δική μας κατάσταση αλλά και τον προβληματισμό του πώς θα επιβιώσουμε μέσα σε αυτή την κινούμενη λάσπη που μας περιτριγυρίζει.”

Δήμητρα Τριανταφύλλου , www.athensvoice.gr0.304.2012