3/2013: Festival Les Hivernales, Αβινιόν, Γαλλία
9/2011: Ted X Academy, Μουσείο Μπενάκη, Ελλάδα
9/2011: Φεστιβάλ Δημητρίων, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη
9/2011: Aleksander Moisiu Theatre, Albania Dance Meeting – Festival, Δυρράχιο,
7/2011:Full moon festival, Pyhasalmi, Φινλανδία
7/2011: Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Ελλάδα
3/2011: Cankarjev Dom, Aerowaves Spring Forward, Λουμπλιάνα, Σλοβενία
3/2011: Künstlerhaus Mousonturm, Φρανκφούρτη, Γερμανία
2/1011: Arc for Dance Festival, Θέατρο Δίπυλο, Αθήνα, Ελλάδα
1/2011: The Place, Λονδίνο, Resolutions!, Αγγλία
11/2010: Citiy to City Cabaret, Zagreb Dance Center, Κροατία
7/2010: 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Αθηνών, Γκάζι
6/2010: 4η Πλατφόρμα Σύγχρονου χορού, Μέγαρο Μουσικής, Αθήνα
11/2009: Ίδρυμα Μ.Κακογιάννης, Αθήνα
9/2009: 14η Biennale νέων καλλιτεχνών, Όπερα των Σκοπίων, Σκόπια
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Μουσική σύνθεση: Δημοσθένης Γρίβας
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Φωτογραφία: Τάσος Βρεττός
Σχεδιασμός προωθητικού υλικού: Καλλίνα Κυρατσούλη
Ερμηνεία-Δημιουργική επεξεργασία: Νώντας Δαμόπουλος, Χαρά Κότσαλη, Μάρω Μαρμαρινού, Δημόκριτος Σηφάκης, Ηλίας Χατζηγεωργίου.
Πόσες ντοπαμίνες πρέπει να πάρουμε μέχρι να νιώσουμε περήφανοι;
Και μετά από πόσες γενιές το αίμα (ιερό και όσιο) νερώνει;
Υπάρχει χορευτικό DNA; Και αν ναι πού και πώς εκφράζεται;
Εξάλλου, η παράσταση έχει στόχο να ανιχνεύσει τι απομένει από το παρελθόν, τι αναμειγνύεται με τη σημερινή πραγματικότητα, πώς δημιουργείται η σύνθετη ταυτότητα του Έλληνα – Ευρωπαίου, πώς διαγράφεται η καθημερινή μας ζωή, πώς αυτά λειτουργούν ως ζωντανοί φορείς μνήμης και τελικά χορεύονται όλα αυτά?
Με το έργο d.ΟΠΑ! (dopamines of post-Athenians) η ομάδα επιλέχθηκε από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη 14η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου που πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια το Σεπτέμβριο του 2009. Κατόπιν, το ίδιο έργο, εξελέγη πρώτο σε βαθμολογία από πενταμελή επιτροπή που αποτελούνταν από καλλιτεχνικούς διευθυντές μεγάλων και έγκριτων φεστιβάλ του εξωτερικού, έτσι ώστε να συμμετάσχει στην 8η Πλατφόρμα Σύγχρονου χορού, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το ν Ιούνιο του 2010. Τέλος, τον Οκτώβριο του 2010, η ομάδα Αερίτες, εκλέκτηκε μέσα στις δέκα «ομάδες προτεραιότητας» από το φεστιβάλ Aerowaves του Λονδίνου και θα περιοδεύσει σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού.
Η ομάδα επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο πολιτισμού και Τουρισμού για τα έτη 2008, 2009 και 2010.
“Δυνατό πρόγραμμα απόψε, ξεκινώντας με τους Αερίτες από την Ελλάδα, οι οποίοι ασχολούνται με το θέμα τηε ελληνικής χορευτικής ταυτότητας. Από διονυσιακές ακολασίες σε αστικά b-boy, τα σώματα των χορευτών προδίδουν συνήθειες και κινητικές αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά η d.opa είναι δροσιστικά ριζωμένη στο παρόν. Μας δίνει μια αίσθηση καλοπέρασης, την αναζήτηση λαχτάρας με μια μοχθηρή γεύση. Όσο μια συμμορία περιστρέφεται στην πίστα, ένα spotlight χτυπάει έναν άνδρα με ένα σκοινί γύρω από το λαιμό του, και δε γίνεται παρά να σκεφτείς την κρίση που περνάει η χώρα. Οι χορευτές καταπληκτικοί, με χαλαρή ακρίβεια, κοφτερή ενέργεια και έντονους τονισμούς. Ένα ελληνικό κοινό σίγουρα μπορεί να καταλάβει περισσότερες αποχρώσεις, αλλά όλοι Βλέπουμε οτι σίγουρα αυτή είναι μια αυθεντική δουλειά.”
Lyndsey Winship συντάκτρια χορού για το Time Out.
“Με σύντομα μέσα- έξω, πετάγονται στη σκηνή οι χορευτές, και η ομάδα Αερίτες εκτοξεύει με το έργο d.opa τα Aerowaves στη στρατόσφαιρα. Χορευτές που παρελαύνουν με λευκή σημαία και κυλιούνται σε χαρτονομίσματα, μας προκαλούν δυνατές εικόνες εθνικής ταυτότητας. Κάποιες φορές, το έργο είναι τρομερά αστείο, ενώ άλλες είναι σοκαριστικό. Οι ερμηνευτές, τραγουδούν μια εθνική μελωδία ακαπέλα πρίν ακριβώς μεταμορφωθούν σε ένα είδος ντίσκο-ποπ κιτς που θυμίζει eurovision. Με ένα σκούπισμα όμως το κιτς εξαφανίζεται. Μια διττή σκηνή, που μας δίνει δύο εντελώς διαφορετικές ιστορίες, αφού η σεξουαλική επιθυμία δίνει χώρο στο χειρισμό, και αντιπαρατίθεται στον μακάβριο άντρα που στέκεται σε μια καρέκλα με ένα σκοινί γύρω από το λαιμό του. Πολλές αχρείαστες αλλαγές κοστουμιών, αλλά κατα τα άλλα μια εντυπωσιακή παράσταση.”
Lucinda Al-Zoghbi, Dance and Culture, University of Surrey